içimdeki delirti durmak bilmiyor
bu bedbaht ömür bitmek bilmiyor
içince bedenimi bir cümbüş sarıyor
mamahut hisler açığa vuruyor
bu ne bir gaflet ne de muzurluk
umarsızca yaşanan bir hayat
kötülüğün bilinmediği
yorgunluk ve iğrenti
bir şeylerin öğrenildiğinin işareti
kötülüklerden masun bir yürek
malihülyaya dalmış
öz telkinlerini dahi hiçe saymış
paramparça
yaşamaya değer mi ki bu dünya
mide bulantısı verdiği tek şey sana
kaçıp gitsen bile uzaklara
yoktur hiçbir şey oralarda
durmuyor ki akıl serde
zira mahsur kaldı sende
fecaat içimdeki bu histe
kelimeler dahi serzenişte
mana bulamazlar bu endişeme
gelen giden hisler
sen emsali dengesizler
ekseriyetle sen olunca konu
içimdeki bu terazi bozuldu
hiçbir şey tamir edemez oldu
nereye gider bu yolun sonu
kaçtı hayatın tadı tuzu
sarmalandım yine sana
çare değil daralan ruhuma
ne alkol ne cigara
avuntudur bu elimdeki kalem
akıtamam ki ruhumu hiçbir kağıda
içimdeki bu öfkenin rezilliği
aynalara atılan nutuklar
kahır, buğz
ve artık yazmak da istemiyorum
ne sana, ne kendime
büyük bir SERZENİŞ
kalemimden bana
benden bana...
koştum biter ümidiyle yollarda
yeter sandım nefesim bitirmeye
koştum hırsımı yakıt bildim
koştum sonu gelir dedim
görmedim etrafımı
güzel binalar
hoş kokular
nahoş insanlar
farkına bile varmadan koştum
tükenen nefesimin dahi farkına varmadan
aldığım son oksijeni bile hissetmeden
yalnızca koştum
ne için?
kaçmayı çare sanan tüm beşere selam olsun
ben durmayı öğrendim
Ⅰ
büyük bir burhan yalnızlık
nihai düşünceler neye yarar
kokunun şaibesi hala burnumdaysa
hakikat ne kadar uzaksa
delirmek o kadar yakında
Ⅱ
özlemin şahikası
seni içimde yitirdiğimi sandığım
söküp uzaklara attığım
akabinde gülüşlerini anımsadığım
sanrılara sarmalandığım o an
Ⅲ
tüketmemek uğruna tükendim
tüm sitemim kendime
yersiz yurtsuz bir insanım ben
sığamadığım şehirler
yazamadığım şiirler
sevemediğim gönüller
içimdeki delirti durmak bilmiyor bu bedbaht ömür bitmek bilmiyor içince bedenimi bir cümbüş sarıyor mamahut hisler a...
