sarmalandım yine sana
çare değil daralan ruhuma
ne alkol ne cigara
avuntudur bu elimdeki kalem
akıtamam ki ruhumu hiçbir kağıda
içimdeki bu öfkenin rezilliği
aynalara atılan nutuklar
kahır, buğz
ve artık yazmak da istemiyorum
ne sana, ne kendime
büyük bir SERZENİŞ
kalemimden bana
benden bana...
koştum biter ümidiyle yollarda
yeter sandım nefesim bitirmeye
koştum hırsımı yakıt bildim
koştum sonu gelir dedim
görmedim etrafımı
güzel binalar
hoş kokular
nahoş insanlar
farkına bile varmadan koştum
tükenen nefesimin dahi farkına varmadan
aldığım son oksijeni bile hissetmeden
yalnızca koştum
ne için?
kaçmayı çare sanan tüm beşere selam olsun
ben durmayı öğrendim
Ⅰ
büyük bir buhran yalnızlık
nihai düşünceler neye yarar
kokunun şaibesi hala burnumdaysa
hakikat ne kadar uzaksa
delirmek o kadar yakında
Ⅱ
özlemin şahikası
seni içimde yitirdiğimi sandığım
söküp uzaklara attığım
akabinde gülüşlerini anımsadığım
sanrılara sarmalandığım o an
Ⅲ
tüketmemek uğruna tükendim
tüm sitemim kendime
yersiz yurtsuz bir insanım ben
sığamadığım şehirler
yazamadığım şiirler
sevemediğim gönüller
üşüyor tenim utanmadan
bir daha hiç ısınamayacağını bile bile
yokluğun hissinde yana yana
üşüyor hem de hiç utanmıyor
gelmeni istemeye istemeye
özlemeye özlemeye
sadece üşüyor
çok istiyor lakin bir o kadar da istemiyor
