merhaba unuttuğum her şey
acıyı derinden yaşadım
unutmanın cezası
hatırlamanın iç çekişi
yollar bitsin diye değilmiş
mübalağa büyük bir zehirmiş
kayıp kazanç heybede zaten ama
eksilerle dolu bir sayfayla karşılaşırsan
vur ateşi yak
kaçık akıla suç bulamam
kaçırana da bulamam aslında
hayat yarattığımız büyük dağlardan ibaret değilmiş
görmek isteyince zor olan bir şey yokmuş
olacak zaten olurmuş
zehir de panzehir de kendimizdeymiş
seni çok özlemiştim hoşgeldin
iyileşmek çok yakında
keşke hiç yaşanmasaydı dediğim ânım yok
en midemi söküp alanı bile
en tehlikeli varlığın
sonsuz yokluğun
gelip çattığı âna kadar
insan olmasına rağmen
masumiyet, merhamet
deccal, azrail
yüzde yüz görme engelli birinin
zamanla görebilmesi gibi
ZAMAN
ilaç mıdır zehir mi
yıkılan hayal mi
kaçan akıl mı
yoksa bıkkın bir ömürden mi ibaret
irdelemenin dibe çekişi
derinlerin derinindeki o bataklıkta
boğulup gitmenin verdiği haz
gittikçe kendini yok etmenin hezimeti
ben buradayım
kendimi var ettiğim ana kadar
zarar da benim ziyan da
yok olup gittiğim ana kadar
pusuya yatmış vakit kolluyor
atamadığım çığlıklar
neşe saçmaya ne var
aynalar da kandırılırlar
al başını git
nereye kadar deme
yol bilir biteceği yeri
ya da bunların hepsi bir safsata
anlam yüklemeye başlayınca insan
gerçeklere kör olmaya başlıyor
yüzleşmek daha kolay oysa
çözülmesi gereken düğüm bariz iken
apaçık yanlışları zorlamak..
nefes almamla içime dolan o his
uğramaz oldu aylardır yakınıma
savruk bir döngü gitti gider
e kandırmaca da bir yere kadar
uğultu durmak bilmezken
karıştın gittin kalabalığa
gözlerim her yerde seni ararken
saklanıp durdun uzaklarda
bir yerlerde sıkışıp kalmış
ne ışık ne ses
kendi varlığına şüpheyle
zehir yutuyor zehir kusuyor
umursamaz çoğu şeyi
yorgunluktan
sevmez kimseyi
bıkkınlıktan
ilmek ilmek söktüğüm
özenle işlenmiş bir dantel
bu bir isyan degil
mübalağa edilmiş bir bıkkınlık
tat kaçıran eylemler
uyuşmayan benliğe
farkındalık yüceltmez her daim
berrak kafan bir kere bulandıysa
bir düşü aldım elime
yazgı sandım kaderime
bulun bu aklı nerede kaybettim
oturdum karanlığı seyrettim
karanlıktaki gölgesin
konuşuyorsun ama kimse duymuyor
dokunuyorsun ama kimse hissetmiyor
bir kişi dışında….
düşmanısın kendinin esasında
bulun bu aklı nerede kaybettim
ve kimileri duyumsadı seni
kimileri duyumsadığını sandı… safsata
çay kaşığı, balkon perdesi, peygamber kılıcı, zigon sehpa
buz gibi bir karanlık
ner’de bıraktım aklımı
kimin bu gölge? karanlıkta yüzüyor
ateşler saçıyor
adeta bir Hephaistos, çirkin mi çirkin
ağlarcasına bir kahkaha
buram-buram yalnızlık
kaos, karmakarışıklık, kaybedilmiş yer-yol
*akıl* dengini arıyor
bitmeyecek sözler, dökülemeyecek hisler, anlaşılmayacak hiçbir şey, sonu gelmeyecek her şey
karanlıktaki bir gölge gibi kimsenin bilmediği
Ses tellerim kendinden geçip kopana
Tüm enerjim bitip bayılana
Suratım yetmeyen oksijenden kıpkırmızı kesilene
Gözlerim yuvasından fırlayana kadar
Maddeye dönüştürdüğüm bir çığlık atmak istiyorum
İçinde tüm manaları barındıran
Beyhude çırpınışların çığlıkları
Ehli olmuş her senden gelenin
Belki de gidenin
İç çatışmaların doruklarına doğru koşarken
Tanrının insanlarla makara yapması gibi
Gülüşünü izliyorum
Kafamın içi
Zinciri atmış bir bisiklet
Pedalı ne kadar çevirirsen çevir
Sıyrılamaz sarmaşık sancılardan
Yaşamın kasveti
Çakıl taşlı yollarda yalın ayak
Son çare yakarışlar tanrıya
Ruhsal acının bitmez ızdırabı
Keşmekeş olmuşum sonsuzlukta
Her şey büyük bir ironi
Kabahat kimdedir bilmem fakat
Bir delirtinin tam ortasında
Hirçbir şeyin öneminin kalmadığı
Tüm manaların yittiği
Nihayetinde kendimden kaçacak yerin kalmadığını fark ettiğim
Hoyrat duygular altında pestile döndüğüm
Bu hayatın realitesini reddediyorum
